Στάση στο Καλαμάκι

Τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίτερα 

Τα Χριστούγεννα είναι για όλους, για τα αγαπημένα παιδιά, τους μαθητές και τους  δάσκαλους των φυλακών. 

Οι ζωές των παιδιών μετράνε! Ένα στολίδι, μια μπαλίτσα, ένα δεντράκι αξίζει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Όχι για την τιμή και την αξία του, αλλά για αυτό που συμβολίζει: το νοιάξιμο. Τη νότα ελπίδας στη χαρά. Είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά των φυλακών θα βάλουν τα δυνατά τους και από εκεί μέσα να βγουν καλύτεροι άνθρωποι και πιο δυνατοί! 

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που ανήρτησε χθές στην σελίδα του στο Facebοok o Πέτρος Δαμιανός, Διευθυντής του Γυμνασίου και Λυκείου που λειτουργεί εντός του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝ).

Από τότε που ξεκίνησε η γοητευτική περιπέτειά μου στην Εκπαίδευση στις φυλακές, έχασα τη γοητεία των Χριστουγέννων...

Δεν άντεχα, ούτε αντέχω, την τεράστια αντίθεση του "μαύρου μέσα" με το φωτεινό γεμάτο λαμπιόνια "πολύχρωμο έξω".

Κάθε χρόνο ολόκληρο τον Δεκέμβρη και τον μισό Γενάρη, ζω την ίδια κατάσταση...

Μισή μέρα έτσι..

Την άλλη μισή αλλιώς...

Ομως, το σχολείο, κάθε χρόνο το στολίζαμε... Δάσκαλοι και μαθητές μαζί...

Γιατί; γιατί άρεσε στους μαθητές μας... Τους έκανε να νοιώθουν κάπως σαν... το σπίτι τους...

Και...στις 23 το μεσημέρι, κάθε χρόνο, μετά τη γιορτή μας το χριστουγεννιάτικο δένδρο του σχολείου μετακόμιζε σε χώρο της φυλακής για να το χαίρονται όσο το δυνατόν περισσότεροι...

Κάθε χρόνο εκτός από φέτος...

Φέτος, εν μέσω πανδημίας, δεν έχουμε γιορτή, ούτε στολίσαμε το σχολείο...

Τους μαθητές μας, εκτός εξαιρέσεων, τους βλέπουμε δύσκολα και τους περισσότερους για να τους δώσουμε υλικά αγαθά που μας προμηθεύουν οι νεράιδες και οι πρίγκιπές μας από τις ομάδες αλληλεγγύης και όχι μόνο...

Έτσι, δεν χρειαζόταν να έρθει η 23η του Δεκέμβρη. Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε δένδρα στολίδια φωτάκια, ένα δένδρο σε κάθε όροφο, από τώρα...

Όμως δεν μας έφτανε...

Οι μαθητές μας έχουν ταλαιπωρηθεί αρκετά και λόγω της πανδημίας και λόγω του υπερπληθυσμού...

Θέλαμε ένα μικρό δενδράκι στολισμένο σε κάθε κελί..

Να νοιώθουν ζεστασιά και το βράδυ, όταν η σιδερένια πόρτα κλειδώνει...

Και τότε, έτσι γίνεται συνήθως όταν δυσκολεύομαι σε κάτι, χτυπάει το τηλέφωνο...

Φίλος αλληλέγγυος από την οργάνωση "Στάση Καλαμάκι"...

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους μαθητές σας; μου είπε...

Θέλουμε 50 δενδράκια - τόσα κελιά λειτουργούν, τα άλλα είναι κλειστά λόγω έργων - του είπα. Μπορείτε;

Και μπόρεσαν....

Τα δενδρακια ήρθαν σήμερα...

Με τα στολίδια τους...

Ήθελα πολύ να είσασταν από κάποια γωνιά και να βλέπατε τη χαρά των παιδιών που ήρθαν, ως εκπρόσωποι του κάθε ορόφου, για να τα παραλάβουν...

Χαρά και βουρκωμένα βλέμματα...

Κύριε Πέτρο θα νοιώσουμε σαν στο σπίτι μας, μου είπε ο.....

....και βούρκωσα κι εγώ...και οι συνάδελφοι που τον άκουσα...

Όπως βουρκώνω και τώρα που σας το περιγράφω....

Μάλλον σε μένα τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίτερα... Κι ας μη μ αρέσουν...

                  Πέτρος Δαμιανός

Διευθυντής του Γυμνασίου και Λυκείου που λειτουργεί εντός του Ειδικού                         

Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝ

 

_______________________________________________________________

ΥΓ. Τα δεντράκια παραδόθηκαν για να προλάβουμε τις γιορτές, όμως τα χρήματα ακόμη τα χρωστάμε, γι αυτό μη σταματήσετε να αγοράζετε βιβλία από το παζάρι μας.