Στάση στο Καλαμάκι

Παρέμβαση του κ.Αριστείδη Θωμόπουλου

στην εκδήλωση της ΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ 

που πραγματοποιήθηκε στις 4/12/23 στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου. 

  

Καλησπέρα σε όλους,

           Να μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω τους δύο σημαντικούς κι εξαίρετους επιστήμονες και ομιλητές σήμερα, για την επιδραστική προσπάθεια που έκαναν να μας μεταλαμπαδεύσουν την εμπεριστατωμένη σοφία τους. Έχω χαρακτηρίσει σε παλαιότερο κείμενό μου την αρχαιολογία ως «δυσπρόσιτη επιστήμη» για εμάς τους απλούς πολίτες. Δεν είμαι βέβαιος εάν θα χρησιμοποιούσα και πάλι τον όρο. Διότι όταν η επιστήμη αποδίδεται, και γιατί να αποφύγω ή φοβηθώ το ρήμα, «εκλαϊκεύεται» με τέτοια αναλυτικότητα, σαφήνεια και ακρίβεια, λόγω της κατακτημένης γνώσης των ομιλητών, αποδεικνύεται ότι μπορεί να είναι και «ευπρόσιτη» για εμάς, έστω στα βασικά.

          Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν πριν 5 χρόνια, όταν επισκεπτόμουν καθημερινά πολλές ώρες, για 6-7 μήνες τη Βιβλιοθήκη της Αρχαιολογικής Εταιρείας, προκειμένου να ερευνήσω κι αντλήσω τα θέματα για το βιβλίο «ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΑΛΙΜΟΥ», δηλαδή τις αναφορές που γίνονται για τον τόπο μας στην αρχαία και τη νεότερη γραμματεία.

          Όταν εντόπισα το Δημοτικό ψήφισμα των Αλιμουσίων, και τη μελέτη στην αγγλική του J.J.Ε. Hondius, στο τόμο για το 1919-1921 της Βρεττανικής Αρχ/κής Σχολής, τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Χαρά διότι για πρώτη φορά αντίκρυζα το κείμενο της μελέτης, το οποίο μετά την καταγραφή του, θα μπορούσε να γίνει κτήμα και των συμπολιτών μας, αλλά και αγωνία, λόγω των δύσκολων για μένα αρχαιολογικών όρων. Ισχυρά συναισθήματα νιώσαμε η Κα Σίτσα Καραμπάτη κι εγώ, όταν το Μάϊο 2023, μας οδήγησαν, σε αίθουσα του Επιγραφικού Μουσείου όπου φυλάσσεται, και αντικρύσαμε το εύρημα. Αυτούσιο τον ογκώδη μονόλιθο, με το ψήφισμα και το διάκοσμο, που είναι χαραγμένο και σμιλεμένο με το χέρι του καλλιτέχνη της εποχής εκείνης. Μας άσκησε μια ελκτική γοητεία μέσα στη λιτότητά του. Άραγε, είμαστε (πέραν των αρχαιολόγων) οι μόνοι Αλιμιώτες που το έχουμε αντικρύσει ; Δεν γνωρίζω.

          Όταν όμως τελείωσα την πρώτη ανάγνωση από τη μελέτη του κ. Γ. Σταϊνχάουερ, στην Αρχαιολογική Εφημερίδα του 2007, για το Ψήφισμα από το Θέατρο Ευωνύμου, αισθάνθηκα μία πληρότητα και ικανοποίηση, αλλά και επί πλέον σαν μια τεκτονική δόνηση. Ότι από ένα «θραύσμα στήλης πεντελικού μαρμάρου», από το οποίο σώζονται μόνο μία λέξη πλήρης («αρχής»), αρκετές συλλαβές, κι ελλείπουν πολλές λέξεις, ρήματα, προτάσεις, είναι δυνατό ένας επιστήμονας με βαθιά γνώση των παράλληλων διατυπώσεων, και πολύχρονη πείρα, να συμπληρώσει τις ελλείψεις, να αποκρυπτογραφήσει το φθαρμένο ή ελλείπον κείμενο, και να προσδώσει σε αυτό, μία νέα ζωή στη συγχρονία. Κείμενο από το οποίο αναβλύζουν νοήματα, αναδεικνύονται τρόποι λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, έστω και αν είχε αρχίσει η παρακμή του, συλλογικές επιλογές των πολιτών, αφού ήταν ψήφισμα του «δήμου»/«λαού», και όχι διάταγμα ενός άρχοντα. Πριν αρχίσω την καταγραφή αποσπασμάτων της μελέτης, προς χάρη των Αλιμιωτών, ήρθε στη σκέψη μου ο παραλληλισμός. Αυτό που έλεγαν σε διηγήσεις τους οι μανάδες μας, στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, για το μεγάλωμα των παιδιών τους: «Ανάστησα τα παιδιά μου». Όπως εκείνες, με το τίποτα μας «ανάστησαν», έτσι αναστήθηκε στο διηνεκές και το ψήφισμα των Ευωνυμέων, από τον κ. Σταϊνχάουερ  προς τον οποίο οφείλουμε πολλές χάριτες. Το «ανάτυπο» της μελέτης του που είχε την ευγένεια να μας παραχωρήσει, και σας μοιράστηκε θα σας βοηθήσει για περαιτέρω κατανόηση.

          Ευχαριστίες οφείλουμε και στην Κα Κωνσταντίνα Καζά-Παπαγεωργίου, που ήταν εποπτεύουσα και υπεύθυνη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, για τον Άλιμο και τις γύρω περιοχές, επί 25–30 χρόνια. Δεν εκτέλεσε την ευθύνη αυτή δημοσιοϋπαλληλικά, λόγω τυπικής κατανομής υπηρεσιακών αρμοδιοτήτων. Ήταν και «ερευνήτρια-φύλακας άγγελος» των ευρημάτων με την ουσιαστική έννοια. Αλλά και η επιστήμονας που με τις μελέτες αυτών που ανασκάφηκαν στη γη του Αλίμου και της περιοχής, πλάτυνε δρόμους για την κατανόηση της κοινωνικής, οικονομικής και εργασιακής ζωής, των ασχολιών,  των ανθρώπων εκείνων. Και τα ανέδειξε και αξιοποίησε επιστημονικά.

          Η συμβολή της στο πρώτο μέρος του βιβλίου «Αλιμος, όψεις της Ιστορίας της Πόλης και του Δήμου» (2006), αποτέλεσε και θα αποτελεί για πολλά χρόνια, το ριζιμιό λιθάρι για τον Αλιμούντα και το Ευώνυμον. Δεν θα αναφερθώ στις άλλες εργασίες της. Θα σας μεταφέρω μόνο την αποσβολωτική αίσθηση που με κατέλαβε όταν διάβασα τις μελέτες της για το «οικιστικό συγκρότημα» στο Κοντοπήγαδο (στο Ο.Τ., ΑΤΛΑΝΤΙΚ- ΟΑΕΔ) και, 300 μέτρα νοτιότερα, την «εργαστηριακή εγκατάσταση» στο Σταθμό του Μετρό «Άλιμος». Για τα αρχαιολογικά ευρήματα αυτά και τα συμπεράσματα, έχει δημοσιεύσει τέσσερες πολυσέλιδες μελέτες στους τόμους της Αρχαιολογικής Εφημερίδας το 2011, 2012, 2014, 2017 (την πρώτη μόνη της ενώ τις άλλες τρεις με τη συνεργασία της Κας Ελίνας Καρδαμάκη), και πρόσφατα άλλες δημοσιεύσεις στα Αρχαιολογικά Ανάλεκτα εξ Αθηνών, σε τόμο του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, σε συνέδρια κλπ. Αναμένονται και άλλες δημοσιεύσεις. Οι τέσσερες  μελέτες των οποίων οι σελίδες, αθροίζονται σε περισσότερες από 310 (και με τις πρόσφατες δημοσιεύσεις, τις 500), μεγάλου σχήματος, είναι σημαντικές και από το 2019 έχω προτείνει δημόσια την έκδοσή τους από το Δήμο σε βιβλίο, που θα μοιραστεί στους μαθητές και τους πολίτες, έστω και αν αυτές, απευθυνόμενες βασικά σε αρχαιολόγους, έχουν τους αναγκαίους επιστημονικούς όρους και «τεχνικά» χαρακτηριστικά.

Αφήνω το οικιστικό συγκρότημα (τρόπο οργάνωσής του, χρήσεις αιθουσών φαγητού, λατρείας, εξασφάλιση ύδρευσης κλπ.), και περιορίζομαι στην εργαστηριακή εγκατάσταση. Συμπεραίνεται από τα ευρήματα:

ότι αυτή μάλλον λειτουργούσε με αντικείμενο το πρώτο στάδιο κατεργασίας του λιναριού, απ’ το οποίο παραγόταν η κατ’ εξοχήν φυτική ίνα της αρχαιότητας, για την ένδυση, την οικοσκευή, αλλά και τη ναυπηγική (πανιά, παλαμάρια, καλαφάτισμα των πλοίων),

ότι οι υπάρχοντες αγωγοί και τα διαδοχικά ορύγματα, όλα σκαλισμένα πάνω στο φυσικό βράχο, είναι έτσι κατασκευασμένοι ώστε να γίνεται επαναχρησιμοποίηση ή ανακύκλωση νερού, το οποίο στην Αττική, πάντοτε ήταν λιγοστό. Στα μυκηναϊκά χρόνια «εφάρμοζαν» την ανακύκλωση, στην  κλασσική περίοδο είχαν εφεύρει και τη λέξη, το ρήμα «ανακυκλέω» ή «ανακυκλόω»,

ότι η μεγάλη έκτασή της υποδηλώνει πως το μέγεθός της υπερβαίνει το πλαίσιο της βιοτεχνικής ενασχόλησης και παραγωγής, που σημαίνει ότι εξαρτιόταν από κέντρο εξουσίας μεγάλης ισχύος, δηλαδή των Αθηνών, και όχι από ένα κέντρο τοπικής εμβέλειας.

Τα πιο πάνω συνεπάγονται για μένα ότι υπήρχε σε αυτή «προϊστάμενος»/ «αφεντικό» που έθετε τους όρους λειτουργίας, εργασίας, εμπορίου κλπ. δηλαδή τους όρους εκμετάλλευσης των στοιχειωδών τεχνικών μέσων παραγωγής της εγκατάστασης και του «εργατικού δυναμικού», θα λέγαμε σήμερα. Αποκαλύπτονται δηλ. από τα ευρήματα οι βιοτικές σχέσεις των ανθρώπων, οι υλικοί όροι διαβίωσης τους.

Και άλλα, που η γλώσσα η δική μου, με την ελλιπή πνευματική σκευή που έχω, δεν μπορεί να τα εκφράσει, και έτσι, άν το αποπειραθώ, θα τα εκπτωχεύσει. Αφού η όποια προσπάθεια, αντί να αρθεί στο ύψος των ανακαλύψεων, ερμηνειών και των συμπερασμάτων, από δική της αδυναμία, θα τα προσαρμόσει στα μέτρα της.

          Με τα πιο πάνω, ατελέστατα και συνοπτικά διατυπωμένα, αποδεικνύεται πλήρως, ότι η παρουσία της Κας Καζά-Παπαγεωργίου, αποτέλεσε, «τύχη αγαθή» και «τομή» για την περιοχή των Νοτίων Προαστίων. Και πρέπει να την τιμάμε, Δήμος και πολίτες, και να της εκφράζουμε, τις ευχαριστίες μας, με τους πρέποντες τρόπους. Και ένας από αυτούς είναι η ενεργοποίηση από το Δήμο μας, του Κανονισμού Τιμητικών Διακρίσεων, με ειδική απόφαση του Δ.Σ. Βιώσαμε στον καιρό της και μας έδωσε, από τα έργα και τις ημέρες της, ισχυρά δείγματα αφοσίωσης στο καθήκον και αφιέρωσης στους πολίτες.

          . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η κοινωνία της Χώρας ΚΑΙ της Πόλης μας, όπως γίνεται δεκτό από φιλελεύθερους, μαρξιστές και άλλους διανοητές, δεν είναι μια αδιαφοροποίητη συνάθροιση ατόμων,  α λ λ ά  αποτελείται από κοινωνικές τάξεις, ομάδες, κατηγορίες κλπ., με διαφορετικά συμφέροντα και προτάγματα, διαφορετικές αξίες, ιδεολογίες και κοινωνικές αναπαραστάσεις, στην οποία λειτουργούν τοπικά πλέγματα εξουσίας, τοπικά συμφέροντα κλπ. Εμείς οι πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να δρούμε σε αυτό το πλαίσιο. Και με τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη: «εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό που  οφείλουμε,  και θα συμβεί αυτό που μπορεί να συμβεί». Πάντοτε οι άνθρωποι πορευόμαστε μεταξύ αυτού που επιθυμούμε και επιδιώκουμε, και αυτού που κατορθώνουμε και υπάρχει.

Όμως έχουμε ένα κοινό σημείο. Ότι κατοικούμε όλοι μαζί, ως κοινωνία, στον τόπο αυτό. Και οφείλουμε να δημιουργούμε προϋποθέσεις ανάπτυξης της συνείδησης εντοπιότητας, δηλαδή αυτό που αποκαλείται το «συνανήκειν». Οι περισσότεροι από εμάς τους ηλικιωμένους, είμαστε μέτοικοι στον Αλιμο. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως η Πόλη μας αναπτύσσεται, ο πληθυσμός της αυξάνεται και σχηματίζεται κοινωνικά. Οι νεότερες ηλικίες, έχουν γεννηθεί και ζήσει στα χώματα αυτά. Δεν γνωρίζουν άλλους καταγωγικούς τόπους. Έχουν ή πρέπει να αποκτήσουν, Αλιμιώτικη βιωματική εμπειρία, και Αλιμιώτικες μνήμες που σωρεύονται με πολλούς τρόπους, με σκοπό την απόκτηση μέσω της γνώσης και του προσωπικού βιώματος δημιουργικής συνείδησης εντοπιότητας σε βάθος χρόνου, κι όχι νοσηρού ή στείρου τοπικισμού, όπου κυριαρχεί το επιφανειακό και το πομπώδες. Συνείδηση εντοπιότητας ως μιας πολυσύνθετης μορφής ορθολογισμού για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας της Πόλης μας, και όχι ως μεγαληγορία ή επική αφήγηση καφενείου. Ορθολογισμού, που έχει ως συνέπεια την εξομάλυνση ή έστω την πολιτική άμβλυνση (δεν λέω εξαφάνιση) των αντιθέσεων, για τη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων. Χωρίς και πάλι να υπάρχουν βεβαιότητες. Ο έγκριτος πολιτικός διανοητής Θανάσης Γιαλκέτσης, μαθητής του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου Άνω Καλαμακίου τη δεκαετία του 1960, σε εκτεταμένη μελέτη του με τίτλο «Οι ρίζες της μισαλλο-δοξίας και οι λόγοι της ανεκτικότητας», ως Εισαγωγή στο βιβλίο του Βολταίρου «Πραγματεία περί ανεκτικότητας», γράφει: «Το φως του ορθού λόγου δεν είναι ένας σταθερός φάρος ή ένας ήλιος που μας δείχνει την ορθή διαδρομή ... Είναι μάλλον μια αδύναμη σπίθα μέσα στα σκοτάδια. . . μια εύθραυστη κι ευάλωτη κατάσταση. ... .Ακριβώς επειδή είμαστε αδαείς και η γνώση μας θα είναι πάντοτε ατελής ή ακόμα κι εσφαλμένη, οφείλουμε να είμαστε ανεκτικοί».

Η Τ. Α., σύμφωνα με τους ισχύοντες Κώδικες (δεν θα παραθέσω νόμους ή άρθρα, όπως στα γραπτά κείμενα) έχει αρμοδιότητα, άρα και υποχρέωση, για την προστασία και ανάδειξη του τοπικού πολιτισμού, την προβολή των αρχαιοτήτων, των τοπικών πολιτιστικών αγαθών με την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών, την εκπόνηση  π ρ ο γ ρ α μ μ ά τ ω ν  και άλλων δράσεων. Η ταυτοτική συνείδηση εντοπιότητας αποκτιέται κυρίως στα σχολεία Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας εκπαίδευσης,  αλλά και από τις κοινωνικοπολιτικές σχέσεις.

Αναρωτιέμαι: Πόσες φορές, μετά από πρόγραμμα του Δήμου με την έγκριση του Υπουργείου αν απαιτείται, ένας δάσκαλος ή καθηγητής έχει μιλήσει στους μαθητές του, για την εργαστηριακή εγκατάσταση στο Σταθμό του Μέτρο; Όχι μόνο, ως απομεινάρι ενός ένδοξου παρελθόντος, αλλά για να καταλάβουν ότι οι τρόποι παραγωγής και οι βιοτικές σχέσεις που είχαν οι άνθρωποι στην αρχαιότητα, είναι, με τη μετεξέλιξή τους βέβαια, σχεδόν παρόμοιες (δεν λέω ίδιες) με αυτές του παρόντος. Όπως δούλευαν εκείνοι για να ζήσουν, έτσι δουλεύουν και οι γονείς των μαθητών για να τους μεγαλώσουν.Τα αρχαιολογικά ευρήματα και η επιστημονική ερμηνεία τους, βοηθούν (ή πρέπει να βοηθούν) στην κατανόηση και των επίδικων του παρόντος και του μέλλοντος.

Πόσες φορές έχει ειπωθεί στους μαθητές ή στους πολίτες, ότι μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο κλύδωνας, ο δυτικός άνεμος (ζέφυρος), έφερε τα συντρίμια των ναυαγισμένων περσικών πλοίων στον Άγιο Κοσμά που τότε ονομαζόταν Κωλιάς άκρα; Και ότι το Σεπτέμβριο 2017, το μικρό πετρελαιοφόρο ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ, έμφορτο, βυθίστηκε έξω από τη Σαλαμίνα. Μετά δύο ημέρες, στην ακτή του Αγίου Κοσμά, εμφανίστηκαν οι πρώτες κηλίδες ρύπανσης, ενώ στο Φάληρο (ΣΕΦ), παρόλο που βρίσκεται πιο κοντά στη Σαλαμίνα, μετά άλλες τρεις. Διότι τα θαλάσσια ρεύματα και οι άνεμοι, μετά 2.500 χρόνια, εξακολουθούν να είναι ίδιοι. Εάν λεχθούν στους πολίτες συνδυαστικά, αυτά συμπλέκονται στο μνημονικό τους ακατάλυτα.  Διότι τα ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να καταλήγουν ως άσκηση μνήμης στα βιβλία ιστορίας ή ως διέξοδος στην αμηχανία των ρητόρων, αλλά πρέπει οι πολίτες να αποκτούν, κατά το δυνατόν, βιωματική σχέση με αυτά.

Πόσες φορές έχει ειπωθεί, με πρόγραμμα, στους μαθητές ή τους πολίτες, σε άλλες εκδηλώσεις ή με κάποιες αφορμές, ότι στο Λόφο Κοινωνικής Δικαιοσύνης ή παλαιότερα Αγίας Άννας, ήταν το Θεσμοφόριο Αλίμου. Και ότι οι Γερμανοί κατακτητές, όπως έκαναν και στο Πανί, τον Άγιο Κοσμά και τους τάφους της Παραλιακής, κατέστρεψαν όλα τα αρχαία μνημεία, για να τοποθετήσουν αντιαεροπορικά, λόγω αεροδρομίου και θάλασσας, για άμυνα της Κατοχής τους, από ενδεχόμενες επιθέσεις των συμμάχων. Χωρίς, όπως προκύπτει από τα βιβλία της Κοινότητας Καλαμακίου, μια απόφαση παράκλησης για τη σωτηρία τους (δεν ζητώ διαμαρτυρία σε περίοδο Κατοχής)   από τη  δ ι ο ρ ι σ μ έ ν η  από τη Δικτατορία Μεταξά και τους Ναζιστές κατακτητές, Διοικούσα Επιτροπή της Κοινότητας, με πρόεδρο τον Ιωάννη Γερουλάνο, ο οποίος συνεργαζόταν πολύ στενά και με υπερβάλλοντα ζήλο μαζί τους. Τον οποίο επιβράβευσαν, μετά την κατάργηση της Κοινότητας και τη συγχώνευσή της με αυτή του Παλαιού Φαλήρου, για την ίδρυση του Δήμου Παλ. Φαλήρου (1942), και τον διόρισαν αντιπρόεδρο αυτού.

Πόσες φορές έχει ειπωθεί, ότι ο Μαρ. Γερουλάνος αγόρασε το 1918, 5.553 στρέμματα [από την Πικροδάφνη μέχρι την Αργυρούπολη και από τη Βουλιαγμένης μέχρι τον Άλιμο και το τέως Αεροδρόμιο] αγροτικής έκτασης με σκοπό την επιστημονική καλλιέργεια. Αντί γι’ αυτή από το 1925, μέσω των Υπουργείων, άρχισε τις εντάξεις στο σχέδιο και την εκμετάλλευση/πώληση οικοπέδων, κάνοντας εμπόριο, μέχρι τα μέσα 1960. Ήτοι κράτησαν, τη μεγάλη έκταση στην κυριότητά τους 40-45 χρόνια, και τα απομένοντα 102 στρέμματα τα πούλησαν στη ΜΑΚΡΟ το 1992. Είχαν ήδη εγκαταλείψει τους Τράχωνες, προ πολλού. Ποτέ δεν τους ένιωσαν σαν «τόπο» τους. Δεν έχει απομείνει ούτε ένας από αυτούς στον Άλιμο. Τους ταιριάζει ο στίχος του Κώστα Βάρναλη: «Περα-στικοί,  χωρίς καμιά στο χώμα ετούτο ρίζα».  Αφού  αυτή  είναι  η   α λ ή θ ε ι α, γ ι α τ ί ορισμένοι εξακολουθούν και ονομάζουν την περιοχή «κτήμα Γερου-λάνου», και όχι «Κτήμα Τράχωνες», όνομα που έχει ο τόπος για σχεδόν 300 χρόνια,λόγω των τραχειών χωμάτων, που θέλουν ανθρώπινο μόχθο και κόπο για την καλλιέργειά τους; Σημειωτέον ότι το τοπωνύμιο σώζεται  μ ό ν ο  στο Δήμο μας, που πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες αλλαγής αντίληψης για τη διατήρηση και εμπέδωσή του. Επί δημαρχίας Β. Ξένου-Γαβριέλη, ο δρόμος που περνά μπροστά από το ΚΤΕΟ, ονομάστηκε από το Δ.Σ., οδός Τραχώνων, με σκοπό να διατηρηθεί το τοπωνύμιο. Μετά τη Μεταπολίτευση το τότε Δ.Σ. Αλίμου, μετονόμασε τη Β. Σοφίας σε Καλαμακίου, με το σκεπτικό να λέγεται και να ακούγεται η λέξη «Καλαμάκι», ώστε να διατηρηθεί στη μνήμη.

Σταματώ τα παραδείγματα. Με τέτοιες αναφορές και ιστορικές συνδέσεις, όταν αυτές γίνονται βιωματικές, αποκτιέται συνείδηση/ταυτότητα εντοπιότητας, και όχι με συναισθηματικές και γενικόλογες αναφορές για το αρχαίο κλέος.

Γνωρίζω καλά ότι με πρόγραμμα, γίνονται πολλές πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες από το Δήμο μας, το ΘΟΠΑΑ και συλλογικότητες (όπως η αποψινή ή από το Νότιο Σήμα, κ.ά), ότι γίνονται ξεναγήσεις (έχω συμμετάσχει κι εγώ) και έχει εκδοθεί από το Δήμο, το βιβλίο «Αρχαιολογικοί περίπατοι στον Άλιμο» της Κας Καζά, που σας διανεμήθηκε απόψε, αλλά και το «Γνωρίζω τον τόπο μου μέσα από περιβαλλοντικά μονοπάτια» των Κατ. Δήμου, Αχιλ. Μανδρίκα και Ιω. Μικρογιαννάκη, και άλλες εκδόσεις. Κι εκτιμώ, όλες τις ενέργειες αυτές. Έχουμε όμως αρκετό δρόμο για τη βελτίωση της προσπάθειας απόκτησης ταυτότητας εντοπιότητας. Άς τον περπατήσουμε συντεταγμένα (αυτό σημαίνει: μπροστά ο Δήμος), με τον αποτελεσματικότερο, συλλογικότερο και καλύτερο τρόπο, και με επίγνωση. Τέλος:

 Οι προσπάθειες της «Στάσης» για λήψη εκμαγείων από το Επιγραφικό Μουσείο, δεν απέδωσαν λόγω γραφειοκρατίας, διότι, ως ένωση προσώπων, δεν ανήκει στο δημόσιο τομέα. Προτείνω να  ζητήσει ο Δήμος επίσημα από το Επιγραφικό Αρχαιολογικό Μουσείο, τρία τουλάχιστον εκμαγεία, από κάθε ψήφισμα, ώστε αυτά να τοποθετηθούν σαν δίδυμα στην είσοδο του Δημαρχείου, τη θεατρική σκηνή Κάρολος Κουν, και στο Πολιτιστικό, με ανάρτηση επεξηγητικών πινακίδων, ώστε να είναι διαθέσιμα και να τα εγκολπώνονται  ό λ ο ι  οι Αλιμιώτες.          

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.

 

.